Meiser “Hölle Barrique” Spätburgunder Spätlese Trocken

Er worden allerlei mythische eigenschappen aan Pinot Noir, oftewel Spätburgunder toegedicht, en al helemaal aan de bodem waar deze op groeit. Dat kan ook haast niet anders, want anders zou je geen honderden tot duizenden euro’s per fles voor durven vragen, zoals sommige producenten in de Bourgogne. Uiteraard is dit of dat stukje Grand Cru kalksteen, gravel of mergel de allerbeste plek in ons zonnestelsel om Pinot Noir te verbouwen. Nu zal de koper die hiervoor zijn portemonnee heeft getrokken ook niet gauw toegeven dat er wellicht net zo goede of misschien zelfs betere Pinot te koop is elders in de wereld, maar dat houdt ons niet tegen ernaar te zoeken. Of tegen het lijf te lopen. Frank Meiser kennen wij al uit het prilste begin van onze wijncarrière. Zijn Chardonnay Spätlese is de eerste wijn die we ooit zelf zijn gaan importeren. De eerste paar pallets zijn we nog met onze Renault Clio gaan halen. Heuvelop met 80 km/u op de rechterbaan tussen de rest van het vrachtverkeer, met volledig doorgezakte sportvering.

Frank maakt ontzettend veel verschillende wijnen. Na een goed jaar staan er gemakkelijk een veertigtal verschillende wijnen op tafel en alles is even lekker. En na zo’n goed jaar staat daar ook zijn op barrique gereifte Spätburgunder, een epische wijn. De enige limiet is de plek die je hebt in je kofferbak, winkelschap of kelderkast om het kwijt te kunnen. Rheinhessen ligt een flink stuk noordelijker dan Bourgogne. Frank heeft daar beschikking over kalkstein, löss, sandstein en vulkanische rotenfels bodems. Bij Frank zijn bijna alle jaren goede jaren wat ons doet vermoeden dat de kwaliteit van een wijn toch voorál in de handen van de wijnmaker ligt, maar voor dit label is hij het meest terughoudend: hij maakte 2006, 2012 en nu 2017. De voorbereiding is het halve werk en voor kwaliteit geldt eigenlijk altijd dat er offers gebracht moeten worden. Dat gebeurt bijvoorbeeld bij de Traubenhalbierung. Zoals weinig woorden in de Duitse taal laat ook deze term weinig aan de verbeelding over. Rond het moment van de véraison, het verkleuren van de druiven van groen naar blauw, trekt de wijnboer het veld in. Daar knipt hij de meest onrijpe trossen, en welja, ook een stuk van het bladerdak, zonder pardon eraf. Er kan zo meer wind tussen de trossen waaien en meer zon op de trossen schijnen zodat de Pinot Noir, met zijn beruchte dunne schil, niet de kans krijgt om te gaan rotten. Daarnaast heeft de plant nu meer energie over om de overgebleven trossen perfect rijp te laten worden.